در اين بينديش كه چگونه آلت هاى آميزش در مرد و زن، به گونه اى همخوان اين كار، قرار داده شده است. براى مرد، آلتى انبساط پذير قرار داده شده كه دراز مى شود تا نطفه به زهدان برسد، چرا كه مرد، بدان نياز دارد كه آب خويش در ديگرى بيفكند. براى زن هم ظرفى گود آفريده شده تا هر دو آب را در خود، جاى دهد و فرزند را در درون خود بپذيرد، گنجايش او را داشته باشد و او را حفظ كند تا زمانى كه استحكام يابد. آيا اين برخاسته از تدبير خدايى حكيم و پر مهر نيست؟ از آنچه برايش انباز مى گيرند، پيراسته و فراتر باد!…

چه كسى گذرگاه پيشاب و مدفوع را خود جمع شونده قرار داد تا آنها را مهار كند و نگذارد پيوسته در جريان باشند و زندگى انسان را بر او تباه سازند؟ چه اندازه نعمت از اين دست را هر شمارنده اى مى تواند در شمار آورد؟…


اگر آلت تناسلى مرد، هميشه سست و فروهشته بود، چگونه مى توانست به ژرفاى زهدان برسد تا در آن جا نطفه را خالى كند؟ و اگر نيز هميشه در حالت نعوظ بود، چگونه مرد مى توانست در بستر، از اين پهلو بدان پهلو بچرخد و يا در حالى كه چيزى پيش آمده در جلو او هست، در ميان مردم راه برود؟ چنين چيزى، افزون بر زشتى چشم انداز، تحريك شهوت را در زن و مرد، در همه وقت، در پى مى آورد.

بدين سان ، خداوند – جل اسمه – تقدير كرد كه بيشتر آن در همه اوقات، به چشم نيايد و از آن دشوارى اى بر مردان تحميل نشود؛ بلكه خداوند در آن نيرويى قرار داد كه به گاه نياز، راست شود؛ چرا كه او خود تقدير كرده كه استمرار و ماندگارى نسل، از رهگذر آن باشد.

سخنانی بود از امام صادق(ع)